انقلاب فردی در جستجوی معنای زندگی

نویسنده مهران آهنگر

در روزهایی که رفاه و موفقیت، مرا از پرسش‌های عمیق بازنمی‌داشت، سوالی بی‌پاسخ همچنان در ذهنم می‌چرخید: چرا در کشوری زندگی می‌کنم که عدالت تنها در سطح شعار‌ها و نمایش‌های پوچ باقی می‌ماند و فساد در عمل ریشه دوانده است؟! چرا تبعیض و انحطاط اخلاقی، بر همه چیز سایه انداخته‌اند؟! چرا من در امنیت و آسایش زندگی می‌کنم، در حالی که مردم سرزمینم تحت ظلم و فساد نفس‌هایشان به شماره افتاده، امیدشان لگدمال شده و بخش بزرگی از جامعه در برابر این فساد و بی‌اخلاقی سکوت کرده‌اند؟!

این سوال‌ها جرقه‌ای در ذهنم روشن کرد که هر روز بیشتر زبانه کشید و تمام وجودم را فرا گرفت. من دیگر نمی‌توانستم نظاره‌گر فساد و تباهی نظام اسلامی باشم.

کارما؛ زنجیری نامرئی برای فریب انسان‌ها

نویسنده مهران آهنگر

ممکن است در فضای مجازی به افرادی بر بخورید که به‌طور مکرر در حساب‌های شبکه‌های اجتماعی‌شان نوشته‌اند: «Believe in karma». همان‌هایی که هرچند وقت یکبار درمورد کسی که حقّ‌شان را خورده می‌نویسند و می‌گویند مطمئن‌اند که کارما روزی همه‌ی این‌ها را به خود طرف بر می‌گرداند.

بله، در این نوشته می‌خواهیم با هم درمورد یکی از بت‌های بی‌خردان عصر اطّلاعات صحبت کنیم. نوادگان آدم‌هایی که در پس هر سکوتشان در برابر یک ظالم می‌گفتند:«واگذارش کردم به خدا»، حالا ناتوانیشان را به جای خدا، به عدالت کیهانی پاس می‌دهند.

هدفِ ما از زندگی چیست؟

نویسنده مهران آهنگر

ما وظیفه‌ای جزء زندگی کردن در این دنیا نداریم. کار ما این نیست که خدا را کشف یا اختراع کنیم. 

اگر خدا دیده نمی‌شود، لمس نمی‌شود، شنیده نمی‌شود و اصولاً خودش نمی‌خواهد کسی او را ببیند، چه اصراری در شناخت او داریم؟! 

تنها کاری که ما برای آن ساخته شده‌ایم زندگی کردن، لذت بُردن از دوران زندگی و زندگی خوب داشتن در دانایی است، زمانی انسان موفق است که سلامت فیزیکی و روانی‌اش حفظ شده باشد، احساس و حال خوبی داشته باشد، امنیت، آرامش، حق انتخاب و آزادی داشته باشد.

به قول دکتر هلاکویی: بسیاری از اوقات ما به دلیل نوع پرورش، تعلیم و تربیت‌مان یا شرایط محیطی در مسیری قرار می‌گیریم که سرمان را پایین می‌اندازیم و پیش می‌رویم! مسئله این است که زندگی مقصدی ندارد. جایی که ما قرار نیست برسیم! جای آخرش مرگ است. 

مهم این است از این سفر، راه و جاده‌ای که می‌رویم با شادی، لذت، رضایت، خشنودی، احساس خوب و با حال خوب برویم.

مهمترین مسئله این است در من چه می‌گذرد آن زمان که جهان در گذر است؟

این رمز سده‌ها در دست جادوگران، حاکمان و دکانداران دینی بوده است و با پیشرفت دانش دست آن فریبکاران هر روز کوتاه و کوتاه‌تر می‌شود. 

دانایی سلاح پیشبرد زندگی است و دیگر هیچ.

ما قبرستانی‌ها!

 نویسنده مهران آهنگر

کار ما با قبر است! نشاط را ما از قبر می‌گیریم! سعادت را ما از قبر می‌گیریم!

بار و بندیل‌تان را ببندید،‌ برویم کربلا سر قبر ... از آنجا هم می‌رویم نجف سر قبر ... بعد میرویم سوریه سر قبر ... برمی‌گردیم به مشهد سر قبر ... می‌رویم قم سر قبر ... می‌رویم شیراز سر قبر ... و اینجا همه قبر هست، می‌رویم سر قبر؛ سر قبر ...

اصلاً زندگی ما همه در قبر است! به همین خاطر آبادترین جاهای ما قبرستان‌ها هستند!

حتی تورهایمان هم قبرستانی شده است!

بعد از قبر دیگر چه داریم؟! مسجد!

در حالی که مسجد هم در ارتباط با قبر ساخته شده است!

عزیزان، ما آدم‌های قبرستانی هستیم!

گویی اهل زندگی نیستیم و ما را اینگونه بار آورده‌اند.

این کشور پُر از قبر است، هر روز هم به گورها اضافه می‌شود!

امام‌زاده پشت امام‌زاده کشف می‌شود و در آنها بارگاه ساخته و به امت همیشه در صحنه برای پرداخت نذورات‌شان تقدیم می‌شود!

پس کاخ‌ها کو؟ سالن بزرگ نمایش کو؟ سالن بزرگ موسیقی کجاست؟ سالن‌های بزرگ ورزشی چه شد؟ شادمانی کجا رفت؟ آیا هدف از وجود ما فقط رفتن بر سرِ گورها بوده است؟!

دوستان؛ آیا همه‌ی زندگی ما برای قبر است؟! کشور ما شبیه قبر شده است، قبرستانی بزرگ.

حیف از این کشور که گرفتار چنین بلای ویرانگری شد.

عزیزانم، کشور بزرگ، آرمان‌های بزرگ می‌خواهد.

گویی ما زندگی کردن را فراموش کرده‌ایم و با سکوت خود مهر تأیید بر همه چی می‌زنیم ...!

در بیرون خبری نیست!

 نویسنده مهران آهنگر

می‌دانیم که سال‌هاست بیشتر ایرانیانِ درون مرزهای ایران چشم به امید مبارزان بیرون از کشور نشسته‌اند و قطع امید کرده‌اند، اما هنوز بخش بزرگی از مردم ایران امیدوار به ایرانیان خارج از ایران هستند که برای آزادی آنها کاری بکنند و در کنار زندگی خود گوشه چشمی هم به فکر رفع گرفتاری‌ها و به اسارت افتادن مردم داخل داشته باشند.