عروسی مُدِ روز؛ در تبلیغ علی

نویسنده طنز: مهران آهنگر
وقتی به پله‌های اول قدم گذاشتم؛ پرده‌های گوش‌هایم به عربده‌ی علی علی به کوبیدن شروع کرد. فکر کردم به نخلستان کوفه پا گذاشتم و با خود گفتم حداقل یک بار در عمرت کار درستی کردی. اما به صف پوستین داران دراز رسیدم که طوق سفید به سر داشتند و دانه گگ‌های نارنجک به دست.
نفهیمدم چه جریان دارد ولی تنها آواز طبل‌زنان و مستی‌های غدیر، سقف هتل را به سر کرده بودند. دیدم جواد چنان گلو دریده و نوا سر داده است که کسی به خود نیست. گاه به فتوای مرجع دست می‌زدند و گاه به میز اما همه با ذوق و شوق تمام بسوی زینبیه روان بودند. من هم فکر کردم در محشر هستم، به صف عاشقان مولا پیوستم. چون فکر کردم مولا به دروازه‌ی کوفه آمده است و سهمیه‌ی بهشت جدش را برای علی دوست‌ها آورده است و شاید ما هم از این شیر گوارای طوطی و حوریه‌های زینت شده‌ی الهی سهمی بگیریم و کار ما جور شود.  
اما به شدت حیرت‌زده بودم. فکر می‌کردم که این همه دختران سینه چاک و زیبا؛ به سختی جذب کسی می‌شوند، اما چطور شد که حوریه‌های بهشتی با آن همه ناز و ادا و آرایش صد و چند میلیونی بدون کدام فروش و معامله و خانه خرابی؛ صرف در بدل یک رشته نماز بهشتی و روزه‌ی ناگرفته‌ی محمدی گیرت بیاید!
ولی به قول گفتنی‌ها "شله پیروز هست" من هم به همین گله‌ی آدم‌ها چسپیدم و پرده دریدم و در نهایت به میدان بالایی رسیدم. کمی این طرف و آن طرف دویدم و دیدم که در هر حلقه‌ی گرد صراط؛ ملاهای پندیده با گرزهای کاغذی لم دادند و منتظر مجوز بهشت هستند.
بعدی چند علوی‌های عاشق چنان تشت‌های برنج و قرمه و سبزی به دامن انداختند که کفش پاره‌ی علی، یک رنگ سفره‌ی نان جو فاطمه، دستان ترکیده‌ی علی و نان پشت کردن‌های علی را گم می کردی و ساده می‌نشستی و به نمایش گاه علی و آسایشگاه عالمی تماشا می‌کردی و می‌دیدی که بیش از هزار نفر شرکت کرده بودند و همه لبخند داشتند و خودنمایی و خود شیفتگی را هر لحظه چند و چند می‌کرد.
درست است که در تکیه خانه‌ها از حرام و حلال، ریا و گناه، اصراف و گزاف حرف زده می‌شود اما در وقت اجرای پروژه می‌بینی تبلیغ علی وار ولی نمایش عالمی زوار هست و بس. همین هست که هم بهشتی پشت حوریه‌ها را گرفته و هم دوزخی. آخر معلوم نیست که؛ کار کی درست است و به کی خواهند رسید. اما قیل و قال بی جایِ امروزی آدم را خفه می کند.

وای زمانه وای