جامعه‌ی نر و ماده

نویسنده مهران آهنگر
در جامعه‌ای که در نگاه اول به هم داریم زجر جنسیتی می‌کشیم و حرکت‌های ما پیش از این که انسانی باشد، جنسیتی است. همچنین از نگاه ذهنی، فکری و اخلاقی همه چی را خودکار به دو بلاک نر و ماده تقسیم می‌کنیم و بلاک نر مسلط بر تمام داشته‌های ماده؛ اما ماده محکوم به مال مردم و تابعیت از نر آنهم برای لقمه نانی! دیگر حرف پاسداری از حقوق و دادخواهی و معیارهای حقوقی و جهانی و سمینار و ارزش‌های جامعه‌ی دیگر، بی فایده است.

مشکل اساسی ما از خانه و خانواده شروع می‌شود. دروغ نیست این جا نر برای ماده تعین تکلیف می‌کند. چون نر منبع نان و نام است. این حق نان و نام از خانه‌ی یک نر اندیش چون پدر شروع می‌شود تا خانه‌ی بخت، چون شوهر نر اندیش برای ماده‌ها ادامه دارد. در خانه‌ی پدر باید متوجه حفاظت این ماده باشد؛ نکند کسی غریبه به او چپ نگاه کند، لحظه‌ای خلوت کنند، در این وقت روز کجا شد، چه کرد و کجا رفت، چرا رفت و با کی بود و این و آن. چنین توجه نرانه بر ماده، در ذهن و مغز دو طرف نهادینه می‌شود. تا اینکه این ذهنیت رفته رفته به هویت نر و ماده تبدیل شود. آن وقت هر کدام در دو دنیای کامل بیگانه راه می‌روند، حرف می‌زنند و فکر می‌کنند. در دنیای که منتظر دریدن هم هستند و از همدیگر می‌ترسند. دنیای نر غالب و ارباب بر دنیای ماده. چون نر با حق حفاظت از ماده پرورش یافته است. اما دنیای ماده یک دنیای سفت و سخت دفاعی ماده اندیش که مبادا بر او ظلم شود و کسی دست بیندازد، بی سرپرست بماند و از بدنش کسی لذت ببرد. نر جز لذتی در ماده، چیزی بیشتر نمی‌بیند و ماده جز دفاع از لذت نر، در خود چیزی بیشتر و با ارزش تر نیافته است. تمام هوش و حواس‌ها یا به برجستگی‌های بدن ماده میخکوب است، یا هم ماده برای حفظ آن سخت در مبارزه است.

چنین جامعه‌ای از جامعه‌ی نر و ماده فراتر نمی‌تواند برود چون این نر و ماده اندیشی مطلق، در عمق نگاه دینی و تربیتی ما جا افتاده است. از مسجد گرفته تا تاکسی، هتل، جاهای تفریحی و مرکزهای علم و دانش، پرده بزرگ و ضخیم جدایی بین نر و ماده انداختیم. در دین و در اصل‌های تربیتی چند صد ساله‌ی جامعه‌ی ما چنین است که ماده باید با وقار و با حجاب و صبور و ساکت و خجالتی و خفه باشد. مبادا کاری کند که آبروی خانواده‌ی ما آسیب ببیند. اما حساب نر از این امر جدا است.

چنین نگاهی و ذهنیتی در درون هر خانه و خانواده من و تو است. پس جامعه از خانه من و تو خراب است. بی خود بر دیگران نتازیم و اشتباه نشانه نگیریم. اول بر خانه و خانواده خود بتازیم و اصلاح شان کنیم. بعد بدون شک جامعه خودکار اصلاح است.